Ostatnio odwiedziłem z rodziną dużą galerię sztuki. Przed krętych Frank Gehry zaprojektowane spiralne schody w przestronnym otwartym atrium były niezliczone buty dziecięce ułożone w koła. Były małe błyszczące buty do biegania, małe mokasyny i dziecięce buty do sukienek, z których każda reprezentowała rodzime dziecko, które zmarło w szkole mieszkalnej. Reprezentowali małe stopy, które nie mogą już biegać po swoich rdzennych społecznościach amerykańskich, bawiąc się i goniąc za sobą.
Serce mi pękło, gdy mój siedmiolatek wskazał na buty i zapytał, co tam robią. Wyjaśniłem, że te buty miały przypominać dzieci, które nie wróciły ze szkoły. Kiedy zapytała, Dlaczego nie wrócili do domu, powiedziałam, że jest taki okres, w którym szkoły zabierały Małe rodzime dzieci, takie jak moi dziadkowie i członkowie mojej rodziny, i starały się nauczyć je żyć inaczej. Że nie byli dobrze traktowani lub zachorowali, a niektórzy z nich zmarli.
Wzięła bicie i cicho odpowiedział: „nie wiedziałem, że buty mogą być smutne.”
Pomniki takie jak te zaczęły być budowane w przestrzeniach publicznych, schodach kościoła i galeriach sztuki, po tym jak 215 szczątków dzieci zostało odkrytych za pomocą narzędzi radarowych poza indyjską szkołą mieszkalną Kamloops w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. Te nieoznakowane znaleziska grobów, prowadzone przez TK ’ emlúps te Secwépemc First Nation, zapoczątkowały falę podobnych poszukiwań na terenie szkół mieszkalnych w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.
Ostatnie odkrycia i pomniki przyniosły problem opinii publicznej, a rodzice mogą mieć pytania od swoich dzieci na temat tej historii. Rodzimi i nie-rodzimi rodzice muszą być przygotowani do odpowiadania na pytania w sposób dostosowany do wieku.
Bądź spokojny, ale autentyczny
Na szczęście istnieje bogactwo wiedzy na temat mówienia dzieciom o smutku. Dolores Subia BigFoot, psycholog dziecięcy i profesor kierujący programami Native American W Center on Child Abuse and understanding na University of Oklahoma ’ s Health Sciences Center, oferuje pewne ogólne zasady.
„Mój pierwszy komentarz do rodziców powinien brzmieć: Zachowaj spokój. Weź głęboki oddech. Zastanów się, co chcesz powiedzieć. Zaproponuj przeprosiny, jeśli nie możesz im wytłumaczyć tego, w jaki sposób chcesz im wyjaśnić, ale nigdy nie przepraszaj za swoje łzy ” – mówi.
„Przyznaj dzieciom, że ich ciekawość lub pytanie jest ważne, a Ty jako rodzic lub opiekun chcesz być w stanie udzielić im odpowiedzi i być może będziesz musiał popracować nad tą odpowiedzią”, kontynuował Dr BigFoot.
Poznaj historię
„Dla nie-rdzennych ludzi, musimy nauczyć te dzieci o tej historii i że to było złe. Potrzebujemy ich, aby zrozumieli, co się z nami stało, abyśmy mogli zmienić rzeczy na przyszłość”, mówi Christine Diindiisi McCleave, dyrektor generalny National Native American Boarding School Healing Coalition.
Szkoły mieszkalne lub szkoły z internatem były częścią polityki rządu mającej na celu asymilację rdzennych amerykańskich dzieci do białego i chrześcijańskiego społeczeństwa. Chodziło o to, aby ” save the man; kill the Indian„, jak powiedział w przemówieniu kapitana Richarda Henry ’ ego Pratta z 1892 roku, który później założył Carlisle Indian Industrial School. Często dzieci były siłą usuwane ze swoich domów, z dala od swoich rodzin i społeczności. Obcięto długie plecione włosy, ich ubrania zamieniono na szare mundury, a oni zostali ukarani za używanie tdziedziczne języki rodzime, między innymi zniewagi i nadużycia. To też nie jest starożytna historia. Ostatnia Szkoła mieszkalna w Kanadzie została zamknięta w 1996 roku, a w USA nadal istnieją 73 szkoły, w tym 15 z internatem.
Dla wielu rdzennych mieszkańców, których członkowie rodziny odeszli i nie wrócili, 215 dzieci w Kamloops nie było zaskoczeniem ani odkryciem. A to był dopiero początek. W miarę upływu miesięcy liczba ta przechodziła do tysięcy, ponieważ inne tereny mieszkalne szkoły były kontrolowane. W czerwcu minister spraw wewnętrznych USA Deb Haaland ogłosiła dochodzenie w sprawie historii rodzimych amerykańskich szkół mieszkalnych.
„Departament Spraw Wewnętrznych rozpoczął dochodzenie w sprawie utraty życia ludzkiego i trwałych konsekwencji mieszkaniowych indyjskich Szkół z internatem, jak przedstawiono w sekretariacie memo„, powiedział Giovanni Rocco, Zastępca Rzecznika Prasowego Departamentu Spraw Wewnętrznych USA, w oświadczeniu.
„Późną jesienią spodziewamy się rozpocząć konsultacje plemienne, podczas których omówimy sposoby ochrony i dzielenia się wrażliwymi informacjami oraz jak chronić miejsca grobów i święte tradycje pogrzebowe.”
Wcześniej tego lata, dziewięć ciał opuściło Carlisle Indian Industrial School w Pensylwanii i dotarło do domu karawaną na ziemie plemienne Siuksów w Dakocie Południowej, z ceremoniami i wielkim powrotem do domu.
Dla rodzin rodzimych
„W przypadku rdzennych mieszkańców musimy przyznać, że to się nam przytrafiło. I pamiętaj, że dzieci, które mamy pod naszą opieką, są darem i troszczą się o nie w sposób, którego być może nasi dziadkowie nie byli w stanie” – powiedział McCleave.
Organizacje takie jak National Native American Boarding School Healing Coalition od 2012 r. angażują się w edukację osób w szkołach z internatem i torują drogę do uzdrowienia. Rodzice muszą uznać uczucia swoich dzieci dotyczące poznawania tej historii i pomóc im ją przetworzyć, mówi.
„Rodzime dzieci [dzisiaj] nie miałyby tego poczucia straty z pierwszej ręki, ponieważ mówimy o odzyskiwaniu ciał”, mówi dr Lahoma Schultz, zarejestrowany członek narodu Muscogee (Creek) i licencjonowany psycholog i licencjonowany doradca zawodowy w Oklahomie i Arkansas. Przez lata rozmawiała z rdzennymi dziećmi o żałobie.
„To, co poczują, jest tym, co czują dorośli wokół nich. To tutaj rodzi się uczucie smutku, ponieważ niektórzy z nas stracili rodzica lub dziadków lub mieli dziadków lub rodziców, którzy uczęszczali do starych szkół z internatem”, mówi dr Schultz.
Dla wszystkich rodzin
Rozmowa z dziećmi o tych odkopanych masowych grobach wymaga szczególnego podejścia. „Unikalną częścią tego jest to, dlaczego w szkole znajdują się groby, ponieważ większość dzieci nie kojarzy dzieci umierających w szkole i pochowanych na terenie szkoły”, mówi dr Bigfoot.
Aby zrozumieć, Dr Bigfoot mówi, że może być konieczne podzielenie się tym, że kiedyś dzieci chodziły do szkoły, a nie miały ze sobą swoich matek i ojców. Ktoś inny się nimi zajął, a czasami ci ludzie nie dbali o nie w dobry sposób. Niektóre dzieci zostały ranne, a niektóre umarły.
To krótkie wyjaśnienie może czasami wystarczyć, ale w zależności od ciekawości dziecka lub zdolności emocjonalnych, mogą pojawić się kolejne pytania „Dlaczego”, które mogą prowadzić do dyskusji na temat tego, jak dawno temu dzieci nie miały wiele wyborów, które mają dzisiaj dzieci.
Kontynuuj rozmowę
Dr Bigfoot radzi nie tylko opowiadać dzieciom historię i zamykać drzwi, ale także uwzględniać to, co robimy dzisiaj w tej sprawie. „Dlatego staram się dbać o moją rodzinę, najlepiej jak potrafię, ponieważ kiedyś dziadkowie i pradziadkowie nie mieli wyboru”, mówi.
Niezależnie od tego, czy rozmowa jest wywoływana przez inne czynniki przed dzieckiem – przechwytywanie wiadomości, podsłuchiwanie rozmowy lub spotkanie z pomnikiem – czy też jest inicjowana przez samego rodzica, Dr Bigfoot mówi, że ważne jest, aby zawsze pozostawiać dziecku możliwość poruszenia jej, kiedy tylko chce.
Jeśli drzwi są otwierane przez książkę, program telewizyjny lub inne media, Dr Bigfoot mówi, że jest to całkowicie dopuszczalne. „Bambi traci mamę, albo [ojciec Simby umiera w] Król Lew, wszystko to jest o stracie i smutku, więc nie jest to obca historia ani emocje dla dzieci. Najważniejsze jest to, że potem mówi się o dowodach rzeczy, które z tego wynikły, aby uczynić życie lepszym, i mówi się, co z tym robimy dzisiaj.”
Poniżej znajduje się lista opcji multimedialnych, które mogą służyć jako punkty do skakania dla rodzin.
Aktualizacja: wrzesień 29-01-09, 13: 42 Oryginalna wersja tej historii błędnie odnosiła się do Christine Diindiisi McCleave jako Diindiisi McCleave. Historia została poprawiona.
